نام شعر : مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم ...
نام شاعر : استاد بزرگ شعر معاصر ، شهریار
| مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم | مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم |
| درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه | کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم |
| میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم | پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم |
| من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام | در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم |
| شمعی و طواف حرمی بود که می خواست | پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم |
| مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست | بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم |
| بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش | تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم |
| گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور | تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم |
| آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود | در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم |
| ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است | اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم |
| در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق | بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم |
| در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اما | آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم |
منبع متن : amirmail.persianblog.ir
نوشته شده توسط سید سروش موسوی در پنج شنبه 87/9/14 و ساعت 1:46 صبح | نظرات دیگران()
