نام شعر : مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم ...

نام شاعر : استاد بزرگ شعر معاصر ، شهریار

 

مست آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم	مستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرم
درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه	کاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم
میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم	پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم
من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام	در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم
شمعی و طواف حرمی بود که می خواست	پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم
مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست	بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم
بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش	تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم
گو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور	تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم
آن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــود	در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم
ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است	اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم
در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق	بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم
در گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اما	آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم

منبع متن : amirmail.persianblog.ir

 نوشته شده توسط سید سروش موسوی در پنج شنبه 87/9/14 و ساعت 1:46 صبح | نظرات دیگران()

 سه تا شعر قشنگ عاشقانه از بزرگ شعر پارسی معاصر استاد شهریار

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

                                                     عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود

                                                     بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

________________________________________________________________

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی

                                                     تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا بناله شبی گفت شهریار

                                                     این کار تست من همه جور تو می کشم

________________________________________________________________ 

شب همه بی تو کار من شکوه بماه کردن است

                                                     روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان

                                                     حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است

منبع متن : 4dostan.blogfa.com

 نوشته شده توسط سید سروش موسوی در جمعه 87/5/4 و ساعت 11:19 صبح | نظرات دیگران()